آیت الله وحید خراسانی با انتشار پیامی به مناسبت آغاز ماه محرم، شرکت در مجالس عزا و راه انداختن دسته جات عزاداری را در تقرب انسان به خدا مهم دانست.
به گزارش پایگاه اینترنتی دفتر آیت الله حسین وحید خراسانی، این مرجع تقلید با انتشار پیامی به مناسبت آغاز ماه محرم، شرکت در مجالس عزا و راه انداختن دسته جات عزاداری را در تقرب انسان به خدا مهم دانست.
متن کامل این پیام بدین شرح است:
«ماه محرم و طلوع هلال آن یادآور مصیبت بزرگ سید الشهداء علیه السلام است . ماه اندوه و حزن و ماه عزاداری دوستان اهل بیت علیهم السلام . در این ماه و خصوصا درده روز آغازین آن هر کدام از شیعیان بلکه هر مسلمانی وظیفه دارد تا حزن و اندوه خویش را در عزای فرزند رسول خدا صلی الله علیه وآله ابراز نماید گریستن درعزای امام حسین علیه السلام ، سیاه پوشیدن ، شرکت در مجالس عزا ، برپاکردن مجالس عزا ویا کمکهای مادی ومعنوی در بهتر برگزارشدن این مجالس ، راه انداختن دسته جات عزاداری و هر عملی که مصداق اقامه عزا برای سیدالشهداء علیه السلام باشد در تقرب انسان به خدای متعال نقش بسیار مهمی دارد.
شخصی بنام ریّان بن شبیب درنخستین ازماه محرم محضر حضرت رضا علیه السلام شرفیاب شد و آنحضرت درباره اهمیت روزه داری دراولین روز ازماه محرم و مصیبت سید الشهداء واشک ریختن ریختن بر آن حضرت مطالبی فرمودندکه برخی از فرازهای این حدیث شریف را درذیل می آوریم :
«یابن شبیب! ان المحرم هو الشهر الذی کان أهل الجاهلیة یحرمون فیه الظلم و القتال لحرمته فما عرفت هذه الأمه حرمه شهرهاو لاحرمه نبیها لقد قتلوا فی هذا الشهر ذریته وسبوا نساؤه» ....
«ای فرزند شبیب ! همانا محرم همان ماهی بود که مردمان زمان جاهلیت ظلم وکشتاررادر آن ماه بخاطرحرمت آن ماه حرام کرده بودند . پس این امت حرمت محرمش وحرمت پیامبرش را نشناخت . در این ماه ذریه پیامبر را کشتند و زنان خاندانش را اسیر کردند» ...
...«یابن شبیب ان کنت باکیا لشیء فابک للحسین بن علی ابیطالب» ...
«ای فرزند شبیب هر گاه خواستی برچیزی گریه کنی بر حسین بن علی بن ابیطالب گریه کن .....»
«....یابن شبیب ان سرّک ان تکون معنا فی الدرجات العلی من الجنان فاحزن لحزننا وافرح لفرحنا و علیک بولایتنا فلو ان رجلا احب رجلا لحشره الله عزوجل معه یوم القیامة .»
«ای فرزند شبیب اگر ترا خوشحال می کند اینکه دردرجات بالای بهشت همراه ما باشی پس بخاطر حزن ما اندوهگین باش و برای شادی ما شادمان باش و برتوباد ولایت ما پس اگر کسی سنگی را دوست بدارد خدای عزوجل او را در روز قیامت با آن سنگ محشور خواهد کرد .»
بسم رب الشهدا...
گویا طلوع مىکند از مغرب آفتاب
کاشوب در تمامى ذرات عالم است
در بارگاه قدس که جاى ملال نیست
سرهاى قدسیان همه بر زانوى غم است
حضرت على بن موسى‌الرضا علیه السلام مىفرماید*: «کان ابى اذا دخل شهر المحرم لایرى ضاحکا و کانت الکابة. تغلب علیه حتى یمضى منه عشرة ایام فاذا کان یوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته و حزنه و بکائه و یقول: هو الیوم الذى قتل فیه الحسین علیه السلام».
وقتى ماه محرم مىرسید پدرم را کسى خندان نمىدید و غم و اندوه بر او چیره مىگشت تا روز عاشورا فرا مىرسید و روز عاشورا روز مصیبت و اندوه و روز گریه او بود و مىفرمود: این همان روزى است که حسین علیه السلام کشته شد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284، امالى صدوق، 288
دوستی را دیدم که در آستانه ی محرم شعر زیر را زمزمه می کرد:
در این خزان جای بهاری نیست برگرد
آه این زمین جز شوره زاری نیست برگرد
دستم به دامانت مکش دامان زدستم
آرامشم ! اینجا قراری نیست برگرد
اینجا برای سر بریدن دشت در دشت
تیغ است، اما هیچ یاری نیست برگرد
دیدی تمام نخلها سر نیزه بودند!
آن باغ جز گردو غباری نیست برگرد
پیداست از لرزیدن طفلان به گردت
رحمی به چشم نیزه داری نیست برگرد
از تیغ های حرمله پیداست حتی
جایی برای شیرخواری نیست برگرد
امشب شب اول محرم است.شبی که باید از مولایمان اذن دخول بگیریم.که ان شالله چشم پوشی کنند از پرونده ی روسیاهی یک ساله مان و ما را نیز چون عاشوراییان روزی دهند. که چشمهایمان پر اشک ، دلهایمان مملو از حب ، وجودمان سراسر معرفت و قلبهایمان لبریز از غمش باد.
در این روزها و شبها که گرمای محافل حسینی رو سپید سرمای زمستان است ، ما را از دعای خیرتان بی بهره نگذارید.
آیا این همان کوفه است که زینب در آن تفسیر قرآن می گفت؟
این همان کوفه است که خاک پای او را مریدانه به چشم می کشید؟
این همان کوفه است که زنانش زینب را برترین بانوی عالم می شمردند و مردانش بر صلابت عقیله بنی هاشم سجود می بردند؟
این همه زینت و زیور و آذین برای چیست؟
این صدای ساز و دهل و دف از چه رو است؟
این مطربان و مغنیٌان در کوچه و خیابان چه می کنند؟
این مردم به شادخواری کدام فتح و پیروزی اینچنین دست می افشانند و پای می کوبند؟
در این چند صباح چه اتفاقی در این عالم افتاده است؟
چه بلایی چه حادثه ای، چه زلزله ای کوفه و مردمش را اینچنین دگرگون کرده است؟
چرا همه چشمها به این کاروان غریب است؟به دختران و زنان بی سرپناه؟این چشمان دریده از این کاروان چه می خواهند؟
وای از این شهر نیرنگ و پستی...
هرچه سعی میکنم نمی توانم غربت و صبر و عظمت عمه جان شما را درک کنم آقا!
دلتان شرحه شرحه از کدامین مصیبت است؟داغدار کدامین ماتم عظیم به سوگ نشسته اید؟مصیبت جد بزرگوارتان،یا غربت و اسیری آل الله؟سرهای بر نیزه و یا طفلان خسته و رنجور سوار بر شتران بی جحاز؟تازیانه های فرود آمده بر تن تب دار سجاد یا اهانت های این کوفیانِ اهل خدعه و خیانت و خفت؟
نمک نمی پاشم به زخمهایتان ای منادی زینب در تمام لحظات غریبی.این روزها دلتنگتانم.خوب شد که نمی بینمتان چون دیدن چشمهای خون آلود از اشکتان، دیدن شال عزایتان،روح را از تنم جدا می کند؟
دعایمان کنید.شما که دلشکسته ترین عالمید.دعا کنید که اهل کوفه نباشیم.
نظیر آنچه که در حسینبنعلی (علیهماالسلام) در حادثه عاشورا، در آن ابتلاء و مصیبت پیدا شد،
از توحید، از جلوهایمان،از جلوهخداشناسی،از ایمان کامل به جان دیگر ، از رضا و تسلیم، از صبر ،
از مردانگی، از طمأنینه نفس، از ثبات واستقامت ، از عزت و کرامت نفس، از آزادیخواهی و آزادیطلبی ،
از اینکه در فکر انسانها باشد ، از اینکه درخدمت انسانها باشد ، اگر در دنیا نمونهای پیدا کردید ،
آن وقت بگوئید چرا ما نام حسینبنعلی ( علیهماالسلام ) را زنده کنیم ؟ (بدیل ندارد ، مثل ندارد )
زنده کردن نام و نهضت او برای این است که پرتوی از روح حسینبن علی بر روح ماو شما بتابد .
اگر اشکی که ما برای او میریزیم، در مسیر هماهنگی روح ما باشد، پرواز کوچکی است که روح ما
با روح حسینی میکند. اگر ذرهای از همت او، ذرهای از غیرت او، ذرهای از حریت او ، ذرهای از ایمان او ،
ذرهای از تقوای او ، ذرهای از توحید او در ما بتابد و چنین اشکی از چشم ما جاری شود، آن اشک
بینهایت قیمت دارد. اگر گفتند به اندازه بال مگس هم باشد یک دنیا ارزش دارد، باور کنید! اما نه
اشکی که برای نفله شدن حسین ( ع ) باشد، بلکه اشکی که برای عظمت حسین ( ع ) باشد،
برای شخصیت حسین ( ع ) باشد. اشکی که نشانهای از هماهنگی با حسینبن علی
( ع ) و پیروی کردن از او باشد، بله، یک بال مگسش هم یک دنیا ارزش دارد .
شهید مرتضی مطهری
بسمه تعالی و بذکر ولیه علیه السلام
سلام، چهار شنبه بعد از امتحانم یه سر اومدم کانون دیدم یه ویژه نامه برای محرم آماده شده، یه نگاهی به نشریه کردم روی جلد یه جمله ی معروف به چشمم خورد ( کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا ) حالا هدفم از نوشتن اینا چیه الان توضیح میدم. این جمله هیچ منبع روایی نداره و شاید از ساخته های فرقه زیدیه یا فرق دیگه باشه. حالا شاید بپرسید از کجا این مطمئنی؟ جواب اینه که امام مجتبی علیه السلام در اواخر عمر به امام حسین علیه السلام فرمودند: لا یوم کیومک یا ابا عبد الله؛ این جمله مؤ یّد حرفیه که گفتم یعنی هیچ روزی مثل روز کربلا نیست کربلا یک بار بود و عاشورا یک بار اتفاق افتاد. در ضمن برای اینکه از اتفاقاتی که فقط در روز عاشورا افتاده مطلع بشید به مقاتل صحیح روایی رجوع کنید مثلا لهوف یا ارشاد شیخ مفید و ... بنابراین به عنوان یه تذکر به خودم و همه ی بچه هایی که زحمت درست کردن نشریات رو میکشن بگم که سعی کنیم با دقت و تلاش بیشتر مطالب صحیح رو منتشر کنیم. یا علی مدد عزاداری ها قبول.
